Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Φοντανιέρα.

- Είσαι ερωτευμένος; 
- Μπορεί να είμαι απλά τρελός.
- Και πώς κανείς καταλαβαίνει τη διαφορά;
- Όταν μέσα σε χιλιάδες ταυτόχρονες φωνές μπορείς να ξεχωρίσεις πεντακάθαρα εκείνη τη μία φωνή, ακόμα κι αν μιλά ψιθυριστά.
- Τότε είναι τι;
- Έρωτας.
- Άρα είμαι ερωτευμένη.
- Σίγουρα όχι τρελή;
- Ερωτευμένη σου λέω. 
- Με πόσους ανθρώπους μπορεί να είναι κάποιος ερωτευμένος ταυτόχρονα;
- Με έναν. Δεν είναι φοντανιέρα ο έρωτας να τον ανοίγεις και να μοιράζεις φοντάν δεξιά κι αριστερά όπως θα έκανες ας πούμε.... για την γιορτή σου.
- Τότε μάλλον είσαι τρελή.
- Τώρα που το ξανασκέφτομαι, κατά τόπους είναι το ίδιο πράγμα. Ας είναι.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Κλεμεντίνες.

Τα δάχτυλά μου, τα μαλλιά μου, τα φιλιά μου, το σαλόνι, το τασάκι, οι σκέψεις μου, ίσως εσύ, ο σκύλος μου, τα δάκρυά μου αν και όποτε, η φωνή μου, οι ήχοι από τον δρόμο,τα ρούχα μου, η μουσική από το πικάπ, μυρίζουν όλα κλεμεντίνες. Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου. Λατρεύω αυτήν την εποχή του χρόνου.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Φλάσμπακ.

Εκεί γύρω στις εφτά το πρωί. Πέμπτη. Πολυμέρη. Μπροστά μου να φεύγει το λεωφορείο με το νούμερο πέντε. Δεύτερη φορά που το πρόσεχα. Η πρώτη ήταν τρεις μέρες νωρίτερα που ανέβηκα και εγώ. Ποδήλατο στα χέρια, περνάω το δρόμο απέναντι στο φυτώριο, και πάνω στο πεζοδρόμιο πετάλι. Κόβω στην Βλαχάβα δεξιά πάνω και μετά, ανέμελα, αρχίζω να σιγοτραγουδάω το "When you're smiling", μέχρι να βρω την Γαζή. Αριστερά. "...when you're laughin', oh when you're laughin'..." .. Και μετά πάλι αριστερά στην Νικοτσάρα. Η πόρτα της αυλής κλειδωμένη. Κάθομαι μερικές στιγμές απ'έξω. "The sun comes shinin' through..." .. Μήνυμα στο τηλέφωνο. "So stop your sighin', be happy again...".. Το μικρό κλειδάκι στην κλειδαριά της αυλής. "Keep on smilin' , 'cause when you're smilin'...".. Κοντοστέκομαι και ανασαίνω βαθιά. "The whole world smiles with you..."..

... και βάζω στοίχημα ότι έστω κάποια σωματίδια εκείνου του αέρα, εκείνου του πρωινού, εκείνης της Πέμπτης, υπάρχουν ακόμα μέσα στα πνευμόνια μου.
Ευτυχώς.

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Χωρίς Τίτλο #4.

"Αγαπώ ένα αγόρι που αγαπά τον ουρανό και τα αστέρια και το φεγγάρι και τους πλανήτες και τα νεφελώματα και τις μαύρες τρύπες όσο τρομακτικές κι αν είναι και μιλάει με λέξεις καμιά φορά που δεν καταλαβαίνω. Είμαστε ατυχήματα έτοιμα να συμβούν. Ή σχεδόν έτοιμα. Και αν βρεθούμε δεν θα γυρίσουμε ξανά πίσω. Μένει να βρεθούμε. Και είναι πολλά τα χιλιόμετρα για να βρούμε το που μένει η ευτυχία. Και αν το ρωτούσα θα μου το 'λεγε σε έτη φωτός. Και θα μου φαινόταν ίσως πολύ. Μπορεί να μου φαινόταν και λίγο. Μετά θα λέγαμε 'καληνύχτα'. Και μες τον ύπνο του θα του έφερνα αστέρια και θα τα έριχνα για χάρη του, για να κάνει ευχές."

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Κυριακή πρωί.

Χαμομήλι. Τσιγάρο. Ανοιχτά παράθυρα. Συννεφιά. Το σκυλί στο χαλί. Καναπές. Μουσική. Και παρόλα αυτά ησυχία. Και θόρυβος. Λέξεις. Που δεν θα πω. Που ούτε θα γράψω. Κι άλλο τσιγάρο. Ο παπαγάλος της από κάτω. Ένα αμάξι που κλειδώνει με τον χαρακτηριστικό ήχο - δύο φορές. Πάλι ησυχία. Οκλαδόν στον καναπέ. Γυμνά πατουσάκια. Κι άλλες λέξεις. Εικονικά σχέδια για ταξίδια. Αυθόρμητη παραγγελία βιβλίων με έκπτωση. Ρούχα (ακόμα) από τη βαλίτσα.  Φθινόπωρο. Ή μήπως μικρός χειμώνας; Καλημέρες να αιωρούνται. Όπως κι ένα σωρό άλλα πράγματα... 
Το κλικ κλικ από τα πλήκτρα του υπολογιστή. Πουλιά από τα απέναντι δέντρα. Η μυρωδιά από τους δίσκους. Η μυρωδιά από τα βιβλία. Χαραμάδες ήλιου στο μπαλκόνι! Κάποιος μιλάει στο τηλέφωνο. Και κάποιος άλλος πουλάει γαρδένιες και βασιλικό από το Πήλιο. 

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Για πάντα.

Μέχρι να σταματήσει ο Κύκνος Χ-1 να εκπέμπει ακτίνες χι, μέχρι να σβήσουν όλες οι λάμπες από τα κεφάλια των ψαριών στην άβυσσο, μέχρι να γίνουν όλες οι σουρικάτες λαχανί, μέχρι να σταματήσει η μουσική, μέχρι να σταματήσουν να μας αρέσουν τα μπέργκερ, μέχρι να πάψει να κυλά η ζωή πιο ευχάριστα με τους Μπήτλς, μέχρι να καταργηθεί η βαρύτητα στη γη, μέχρι να βρεθούν παραπάνω υποβρύχια στον ουρανό από ότι αεροπλάνα στο βυθό, μέχρι να πάψω να κοιμάμαι στις ταινίες, μέχρι να ξενερώσεις με τις μάχες με φωτόσπαθα....

...αυτό είναι το για πάντα. 

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Μπουγάδες, ντουλάπες και φθινοπωρινή κολλεξιόν.

Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που σιγά σιγά τραβάς πίσω τα καλοκαιρινά και βγάζεις τα φθινοπωρινά. Χειμωνιάτικα στη δικιά μου περίπτωση, δεν έχουν και πολλές διαφορές. Και οι άνθρωποι αρχίζουν να τραβιούνται πίσω στα διαμερίσματά τους και δεν βγάζουν πια τις μπουγάδες στο μπαλκόνι να στεγνώσουν γιατί δεν ξέρεις πότε θα βρέξει... Και λυπάμαι για αυτό, κοιτώ τα άδεια από ρούχα μπαλκόνια και ταυτίζομαι με τα μπαλκόνια. Και συμμαζεύω την ντουλάπα που όλα τα ρούχα έχουν γίνει ένα κουβάρι γιατί τις τελευταίες φορές απλά τα πετούσα και μπλέκονταν το ένα με το άλλο. Και βρίσκω ρούχα που είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν, βρίσκω ρούχα άλλων, δώρα που έμειναν στη ντουλάπα και δεν βρήκαν το δρόμο για τον αποδέκτη τους, άδειες σακούλες με αποδείξεις μέσα που δε θυμάμαι σε τι αντιστοιχούν, ένα φλασάκι γιατί έτσι.. και από κει που ήταν όλα κουβαριασμένα και άτακτα έχουν πεταχτεί πάνω στο κρεββάτι απλωμένα σε στοίβες ανάλογα το τι είναι τι, και δεν ξέρεις τι να δώσεις τι να κρατήσεις, γιατί εκείνο το είχες φορέσει τότε που είχε γίνει αυτό, γιατί το άλλο μπορεί να μη σου αρέσει τόσο πολύ αλλά αρέσει σε εκείνον, ποιανού είναι αυτό το παπιγιόν;;;, α να το βιβλίο που έψαχνα!
Εμείς οι ακατάστατοι άνθρωποι μάλλον δεν μπορούμε να βάλουμε τάξη και στη ζωή μας. Και τώρα που νιώθω ότι η ντουλάπα έχει μια πιο λειτουργική διάθεση αμέσως μπορώ να δω τη μέρα μπροστά και τις επόμενες που έρχονται πιο καθαρά. Μέχρι πάλι να γίνει χάλια η ντουλάπα. 

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Χωρίς Τίτλο #3.

"Να είμαστε κάπου δίπλα σε μια θάλασσα, ξαπλωμένοι να μας τυφλώνει ο ήλιος, ήρεμοι πια, και ο ένας για τον άλλον μόνο, και να σου λέω, "Θυμάσαι τότε που....;" και εσύ να γελάς. Και να γελάμε και οι δύο. Και να πίνουμε πολύχρωμα ποτά και να κρατιούνται τα χέρια μας τα ελεύθερα και να καίγονται τα μάγουλά μας και τα κεφάλια μας να είναι ζαλισμένα και να μη μας νοιάζει πια τίποτα άλλο. 

Γαμώτο."

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

13:32.

Αυτήν την ώρα, αυτήν εδώ ακριβώς την ώρα, κάποιοι μόλις ξύπνησαν, άλλοι μόλις κοιμήθηκαν, άλλοι είναι στη δουλειά τους, άλλοι ψάχνουν για δουλειά, άλλοι πίνουν καφέ, άλλοι πίνουν ποτά, άλλοι καπνίζουν, άλλοι θα ήθελαν να καπνίσουν, άλλοι είναι έξω με τον σκύλο βόλτα, άλλοι μόλις έφυγαν, άλλοι έμειναν πίσω, άλλοι κάνουν σεξ, άλλοι ψωνίζουν, άλλοι μαγειρεύουν, άλλοι κλαίνε σκαρφαλωμένοι στον καναπέ, άλλοι γελάνε με ένα ανέκδοτο, άλλοι γράφουν μουσική, άλλοι ακούνε μουσική, άλλοι μόλις έκλεισαν το ράδιο γιατί χτύπησε το τηλέφωνο, άλλοι ταξιδεύουν, με αεροπλάνο, με το αμάξι, με τη μηχανή, με ένα ποδήλατο, άλλοι περπατάνε, άλλοι μόλις μπήκαν σε ένα άδειο λεωφορείο, ή σε ένα γεμάτο λεωφορείο, άλλοι γράφουν, άλλοι μιλάνε, άλλοι σιωπούν, άλλοι σκέφτονται, άλλοι τρώνε, άλλοι χορεύουν, άλλοι πλένουν ρούχα, άλλοι κάνουν γυμναστική, άλλοι μετανιώνουν, άλλοι θα ήθελαν όλα να ήταν αλλιώς, άλλοι μόλις πέθαναν, άλλοι μόλις γεννήθηκαν, άλλοι διαβάζουν ένα βιβλίο, άλλοι σκέφτονται να αυτοκτονήσουν, άλλοι το έκαναν κι όλας, άλλοι χειρουργούνται, άλλοι χειρουργούνε, άλλοι μόλις έγιναν καλά, άλλοι κάνουν μάθημα, άλλοι δεν ξέρουν γιατί, άλλοι ξέρουν τα πάντα, άλλοι φιλιούνται, άλλοι νιώθουν ένα κενό, άλλοι μόλις πληρώθηκαν, άλλοι μόλις έχασαν όλα τους τα λεφτά στο χρηματιστήριο, άλλοι λήστεψαν μια τράπεζα, άλλοι μόλις έπεσαν θύματα κλοπής, θύματα απαγωγής, θύματα γενικώς, άλλοι είναι στη θάλασσα, άλλοι στο βουνό, άλλοι στη πόλη, άλλοι σε ένα χωριό, άλλοι είναι μόνοι, άλλοι είναι μαζί με αυτόν που έψαχναν για καιρό, άλλοι μόλις τον άφησαν να φύγει, άλλοι μόλις τον βρήκαν, άλλοι πονάνε, άλλοι νιώθουν υπέροχα, άλλοι κρυώνουν, άλλοι ζεσταίνονται, άλλοι αγαπάνε, άλλοι αγαπιούνται, άλλοι έχουν γενέθλια, άλλοι οδηγούνε, άλλοι κορνάρουν, άλλοι μαλώνουν, άλλοι μελαγχολούν, άλλοι μόλις μετακόμισαν, άλλοι μόλις αδειάσανε το σπίτι τους, άλλοι αγκαλιάζονται, για πρώτη, για πολλοστή ή για τελευταία φορά, άλλοι κάθονται κάτω απο ένα ψηλό δέντρο, άλλοι μόλις είπαν πως είναι ερωτευμένοι, άλλοι ήθελαν να το πουν, άλλοι τρέμουν, άλλοι φοβούνται, άλλοι τρέχουν να προλάβουν, άλλοι έχασαν τη σειρά τους, άλλοι τη βρήκαν, άλλοι ονειρεύονται, άλλοι μόλις μπήκαν στο μπάνιο, άλλοι αναστενάζουν, άλλοι αναρωτιούνται, άλλοι νοσταλγούν.... 
άλλα ότι και να κάνουν, ότι και να γίνεται, ότι και αν δεν έγινε, συνεχίζεται η γαμημένη η ζωή. Γιατί είναι εκεί πάντα ένα βήμα μπροστά και δεν περιμένει κανένα. 

Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

Χωρίς Τίτλο #2.

"Έξω ετοιμάζεται να βρέξει και εμείς ένα θερινό σινεμά δεν πήγαμε. Εκεί κάπου στο ημισκόταδο να κρατήσουμε την ανωνυμία μας, ίσως, ανάμεσα στους ανθρώπους, πίνοντας κρασί και τρώγοντας χοτ ντογκ σαν να είμαστε και οι δυό μας φυσιολογικοί άνθρωποι. Μην ανησυχείς, δεν ξεχνώ πως δεν είμαστε. Πως δεν ήμασταν ποτέ στο κάτω - κάτω.  
Δύσκολο φορτίο εγώ, δύσκολο φορτίο και εσύ.
Ένα θερινό σινεμά όμως; Ε; Έπρεπε να πάμε..."

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Μπόρα.

Και απλά την τράβηξε από το χέρι και βγήκαν στη βροχή και εκείνη είχε κρυμμένο το πρόσωπό της στα χέρια της, μέχρι που ακούστηκε η πρώτη βροντή και πάγωσε το αίμα της. Τότε ήταν που της πήρε τα χέρια, να μην της κρύβουν το πρόσωπο πια, και της είπε "άνοιξε τα μάτια σου..." δείχνοντάς της τον ουρανό. Η δεύτερη βροντή είχε ήδη γίνει πυροτέχνημα, και η αστραπή που θα ακολουθούσε ήταν σαν να είχαν κατακλύσει τον ουρανό εκατομμύρια πυγολαμπίδες που χτυπούσαν τα φτεράκια τους άτσαλα. Οι τελευταίες σταγόνες τις βροχής είχαν ήδη εξατμιστεί από τους ώμους τους και είχαν γλιστρήσει από τα παπούτσια τους και τώρα έπεφτε από τον ουρανό αστερόσκονη και καρφιτσωνόταν στα μαλλιά τους. 

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Χωρίς Τίτλο #1.

"Το σπίτι που μεγάλωσα είναι κοντά στο αεροδρόμιο. Τα αεροπλάνα δίνουν και παίρνουν, όλες τις ώρες. Από μικρή με ενθουσίαζαν. Και ποτέ δεν θα σταματήσω να αναρωτιέμαι, ανεξάρτητα απο την κατεύθυνσή τους: πηγαίνουν ή έρχονται;... Και όποτε το μοιραζόμουν, με κοιτούσαν στραβά. Η ρετσινιά της κατά τόπους χαζής. Μέχρι που τυχαία το είπα σε σένα. Σε σένα που δεν σου αρέσει να φεύγουμε, σου αρέσει να πηγαίνουμε. Και σαν να κατάλαβες. Σαν να είναι η πιο απλή ερώτηση του κόσμου. Έκτοτε, όποτε βλέπω αεροπλάνο, ή ένα όμορφο δέντρο, σε σκέφτομαι. Είναι όμορφο να ξέρω ότι κάπου εκεί έξω ή εδώ μέσα, υπάρχουμε."

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

(άδεια).

Ηλιοβασιλέματα. Κρασί. Μουσικές το πρωί καθισμένη στο πάτωμα. Βόλτες με το σκύλο. Ανάκατα σεντόνια. Μαξιλάρια στο μπαλκόνι. Βουτιές στη θάλασσα. Αναπάντεχες βροχές. Πρωινά. Πακέτα. Λέξεις που δεν είπα. Λέξεις που είπα. Ατέλειωτα πρωινά με τέσσερις συγχορδίες. Βρώμικα πατουσάκια στο πάτωμα. Ταινίες. Βόλτες με καφέ πακέτο. Σιωπές. Δάκρυα. Χαμόγελα. Χαμηλός φωτισμός. Όλα τα φώτα ανοιχτά. Ζεστό νερό. Κρύο νερό. Διαδρομές. Mix cds. Γαβγίσματα στις τέσσερις το χάραμα. Κουβέντες στις πέντε. Επιστροφή με τον ήλιο να ξεπροβάλλει. Ανηφόρες. Κατηφόρες. Φιλιά. Πολλά φιλιά. Αστέρια. Πολλά αστέρια. Άλλα πέφτουν. Άλλα όχι ακόμα. Σκούπα. Κεράκια. Κανέλλα και πορτοκάλι. Καφές. Πολύς καφές. Αντικριστά στον καναπέ. Κάτω δεξιά. Συννεφιά τον Αύγουστο. Βιβλία. Πολλά βιβλία. Κρυφές κομμένες σελίδες μέσα σε τσάντες. Στίχοι. Ακαταστασία. Αέρας. Κατά τόπους. Πεσμένες γιρλάντες. Άτσαλο φλερτ. Daydreaming. Φωτογραφίες. Διακοπές. Ή και όχι. Αστικό Καλοκαίρι. Ταυτόχρονες ανάσες. Ταυτόχρονα γενικώς. Ένας χρόνος κοντεύει. Σύμπαν. Με χιούμορ. Ή και χωρίς. Εδώ. Γιατί έδώ. Καπνός. Τύχη. Ατυχία. Ιδρώτας. Μακιγιάζ. Παντού. Φωτιά. Μέσα γενικώς. Τοπία. Εσωτερικού χώρου. Μυρωδιές. Αρώματα. Αγκαλιές. Πολλές αγκαλιές. Και άλλα τόσα όνειρα. Και εφιάλτες. Κίνηση. Λεωφορεία. Ταξίδια. Αεροπλάνα. Εισιτήρια. Άγχος. Θυμός. Νεύρα. Μελαγχολία. Έρωτας. Πλημμύρα. Ραντεβού. Αργοπορία. Μάτια. Πολλά μάτια. Καρδιές. Όχι τόσες. Ψίθυροι. Φωνές. Τηλεφωνήματα. Ή και όχι. Ύπνος. Ταχυκαρδίες. Αρρυθμίες. Αγωνία. Πόθος. Υπέροχα πράγματα. Επιθυμία. Επιλογές. Ένα σωρό. Δεύτερες σκέψεις. Κανένα νόημα. Πρώτες σκέψεις. Αιφνίδιες ερωτήσεις δρόμου. Υποθετικές ερωτήσεις δρόμου. Behind the Scenes. Δίνη. Κραυγές. Άφωνες. 

Εκπνοή. Ανάσα. Κι άλλη μια εκπνοή. 
Και πάλι απο την αρχή. 

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Ο Φάρος.

Κάθομαι εκεί στην άκρη. Μόνη. Στα βράχια. Και το φως του Φάρου παίζει πάνω απο το κεφάλι μου. Γυρνά γύρω-γύρω δίχως σταματημό, με τη σμαραγδένια του δέσμη και όσο περνά η ώρα νιώθω όλο και πιο ασφαλής. Ο αέρας μου παίρνει τα μαλλιά, μερικές σταγόνες θάλασσας καρφιτσώνονται στα μαλλιά μου, και άλλες πάλι ουρανού πέφτουν στο πρόσωπό μου. Κατά τα άλλα σκοτάδι. Μονάχα ο Φάρος. Μες το κεφάλι μου εκκωφαντικο το This will Destroy You παρέα με τα αστέρια. Για άλλους τα αστέρια είναι οδηγός, για άλλους χρήματα, για άλλους είναι ένα λουλούδι, αλλά πάντα στέκονται εκεί, και γελούν και περιμένουν.
Ανασαίνω αυτόν τον αέρα που μου λείπει όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Σκέφτομαι να τον κλείσω μέσα σε ένα μπουκαλάκι και να το δέσω στο λαιμό μου. Να σνιφάρω όταν μου λείπει το άρωμα του. 

Τώρα ας πούμε. 

Καθισμένη στο πάτωμα. Στο σαλόνι μου. Ο Φάρος πουθενά παρά μόνο μέσα μου. Να γυρνά, ενάντια στον χρόνο για πάντα. Για όσο. Πόσο είναι το για πάντα; Ε δε θα 'ναι; 
Όσο αντέχω. Τόσο. 
 

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

Δύο στα δύο.

- ...και τελικά; 
- έλα μωρέ. Όπου βγει. 
- ναι αλλά...
- δεν έχει αλλά. 
- ...μα...
- Ούτε μα έχει. Τι δεν καταλαβαίνεις;
- ναι εντάξει... 
- Φούλαρα. 
- Υπέροχα τότε.
- Έτσι. 
- Δε γίνεται κι αλλιώς. 

- Μη ρωτήσεις που. 
- Δεν είχα σκοπό ούτως ή άλλως. 
- Να αλλάξω; 
- Όχι, ωραίο είναι. Νομίζω θα βρέξει...
- Ε και;
- Σωστό κι αυτό. 

- Σίγουρα; 
- Για κανένα λόγο σίγουρα. 
- Ανακουφίζομαι λιγάκι. Πήγαινέ το πίσω, μου άρεσε αυτό!
- Ό,τι πεις, δε χαλάω χατίρι. 
- Υπέροχα.
- Δύο στα δύο. 
- Είναι που έχω και ασίστ. 



Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Λούνα Παρκ.

Προχώρησε προς την χαμογελαστή ταμία πίσω απο το τζάμι, αγόρασε ένα εισιτήριο για εκείνη, η ταμίας της ευχήθηκε "καλή διασκέδαση" και εκείνη προχώρησε αργά προς την είσοδο. Μια μεγάλη πολύχρωμη - ακίνδυνη, ανέμελη είσοδος. Η μουσική γύρω έπαιζε λες και μιλούσε για κάθε τι που σκεφτόταν. Τη μια ήταν σαν να πατούσε πάνω σε κινούμενη άμμο, την άλλη σαν να έκανε πατινάζ πάνω σε πολύ λεπτό πάγο. Θα ήταν μέρος της εμπειρίας, σκέφτηκε. Κοιτούσε τριγύρω. Κιόσκια με σκοποβολή. Η τεράστια ρόδα. Το τρενάκι του Τρόμου. Τρενάκι μέσα σε νερό. Τρενάκι με ένα σωρό λούπες. Συγκρουόμενα αυτοκινητάκια. Ένα μεγάλο καράβι που πήγαινε πέρα δώθε. Εκείνο το άλλο, με τα καρεκλάκια που έφερνε γύρους πολύ γρήγορα στον αέρα, και που δεν ξέρει πως το λένε. Και μετά στο τέλος της σειράς, εκείνη η πλατφόρμα που ανεβαίνει πολύ ψηλά και έπειτα πέφτει με το βάρος της. 
Κόσμος πουθενά. Ήταν λες και βρισκόταν μόνη της. Όλα τα παιχνίδια του πάρκου λειτουργούσαν μόνα τους, χωρίς κανένα χειριστή. Αν ανέβαινε στις καρεκλίτσες και πήγαιναν πολύ γρήγορα και κάτι γινόταν και έφευγε κάποια βίδα και βρισκόταν στον αέρα και έσκαγε μετά κάπου με γδούπο;... Αν ανέβαινε στο τρενάκι με τις λούπες και δεν δένονταν καλά και έπεφτε στην πρώτη στροφή, στις ράγες; Αν μέσα στο τρενάκι του Τρόμου, υπήρχαν όντως φαντάσματα; 
Έμεινε εκεί, στη μέση. Με τη μουσική να παίζει δυνατά μες τ'αυτιά της: "There's something broken about this, but I might be hoping about this". Τίναξε πίσω τα μαλλιά της. Κοίταξε τα άσπρα της παπούτσια. Μετά πάλι κάτω δεξιά. Μετά ευθεία. Και μετά βήμα κι άλλο βήμα και βουτιά. Πρώτα θα ξεκινούσε με την Ρόδα και έπειτα θα ανέβαινε σε όλα τα υπόλοιπα.

Γιατί έτσι νιώθει όποτε είναι μαζί του. Σαν σε μια παρανοική βόλτα στο πιο πρωτόγνωρο και επικίνδυνο λούνα παρκ του κόσμου. Και το ξέρει κάθε φορά που κόβει εισιτήριο ότι δεν υπάρχει γυρισμός. 

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016

Συνταγή.

Οι άνθρωποι είμαστε όλοι ίδιοι σε ότι αφορά τα βασικά: μάτια, καρδιά, χέρια, συγκυρίες και στομάχι. 
Μάτια για να μη μπορούμε να κρυφτούμε όταν έρθει εκείνη η ώρα. Καρδιά για να την ακούμε ή πρώτη, ή τελευταία όταν όλα τα υπόλοιπα έχουν ναυαγήσει. Χέρια για να μη χανόμαστε, για να περπατάμε πιασμένοι στις εκδρομές και για να καθησυχάζουμε ο ένας τον άλλον όταν τα μάτια και η καρδιά αποτυγχάνουν. Συγκυρίες γιατί χωρίς μαγεία κανείς ποτέ δεν ευτύχησε αξιοπρεπώς. Και στομάχι για να αντέχει όλα τα παραπάνω. 

Βάλε τα όλα στη σωστή σειρά, τάισε τα τις σωστές λέξεις και θα ξυπνήσεις και συ σ'ένα λιβάδι με... 

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Εκεί μακριά στο Τενεσί.

Μου λείπει να μη ρωτάω που. 
Μη με ρωτάς, απλά πάμε. 
Θα έστριβα στην επόμενη έξοδο αν ήξερα να οδηγώ. 
Δεν γερνάνε οι ταξιδιώτες. 
Μαθαίνουν να διαβάζουν απο τις ταμπέλες και τα συστατικά στα μπουκαλάκια του σαμπουάν στα μοτέλ. 
Χάθηκα. Επιτέλους χάθηκα. 
Σαν να χει σιφόνι η τσέπη μου και μόνιμα αδειάζει. 
Μου λείπει το απλά να πάμε. 
Κι ας βρεθούμε κάπου αλλού. 
Κι ας μη βρεθούμε καθόλου. 
Δεν γερνάνε οι ταξιδιώτες. 
Ερωτεύονται στα πεζούλια και δίπλα τους ένας κύριος με κοστούμι διαλύει το τηλέφωνό του, πετάει ένα γράμμα, βγάζει την γραβάτα και αλλάζει ζωή. 
Προχωρώ. Έχω χάσει το μέτρημα.
“Σε ποιόν εαυτό χρωστάς σήμερα;” 
Δεν απλώνει το χέρι, δεν ζητά τίποτα. 
Μου λείπει το να 'σαι 'κει και να χάνεται το τριγύρω. 
Ν'ανοίγω τα μάτια και τη μια να σαι πλατεία με βρύση να τρέχει, την άλλη να σαι εξοχή με πουλιά και παπαρούνες και την τρίτη να σαι δρόμος που κοχλάζει. 
Δεν γερνάνε οι ταξιδιώτες. 
Φιλιούνται και χορεύουν δίπλα στο φυλάκιο και ο σκοπός κοιτά ύποπτα μήπως και γίνουμε πολλοί, μήπως πληθύνουν οι αγκαλιές, μήπως τα κάψουμε όλα για ένα καπρίτσιο. 
Μου λείπει να με ρωτάς και να μου λες. 
Γιατί η γαλήνη είναι μόνο για τους ηττημένους και η σιγουριά έχει το κλουβί στα σπλάχνα της. 
Η καρδιά μονάχα μετατρέπει την ηρεμία σε ευγενές χάος. 

Και κάπως έτσι δεν γερνάνε οι ταξιδιώτες... αλλά δεν ζουν για πάντα. 

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Γείτονας.

Εκείνα τα πρωινά που χορεύεις με τον σκύλο σου, τη σκούπα, τη σφουγγαρίστρα, στο πάτωμα, στις μύτες των ποδιών, και απλά θέλεις να είχες εκείνον τον υπέροχο τύπο για γείτονα που θα σου χτυπούσε το κουδούνι (αφού χτυπούσε πρώτα όλα τα υπόλοιπα γιατί δεν θα ήξερε ποιο είναι το δικό σου) δεν θα σου έλεγε τίποτα στο κατώφλι της πόρτας, απλά θα σε σήκωνε ψηλά στο κρεσέντο του κομματιού και θα χόρευε πλάι σου μέχρι να τελειώσει η λίστα, για να φύγει μετά αθόρυβα όπως ήρθε και να συνεχίσει τον καφέ του στο απέναντι μπαλκόνι. 
Αυτά είναι πρωινά, μεταξύ μας τώρα. 

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Ανακοίνωση.

Εκείνο το πρωί η φωνή από τα μεγάφωνα είπε:

-Όταν ανατείλει ο ήλιος, όλες οι θάλασσες και τα ποτάμια θα στερέψουν και σκληρά αδιάβατα βράχια θα πλαισιώσουν το σώμα. Παρόλα αυτά, τα μάτια θα μπορούν να κοιτούν τον έναστρο ουρανό τα βράδια, διακριτικά, και να ψάχνουν το φεγγάρι κατά τόπους. Μπορεί τα χέρια να μουδιάζουν αλλά αυτό είναι μια φυσιολογική ενέργεια αποτέλεσμα της ταμπλέτας με τα συμπυκνωμένα στοιχεία που έλιωσε υπογλώσσια. Ο ιδρώτας και οι ανύπαρκτες μυρωδιές είναι και πάλι μέρος των παρενεργειών της ταμπλέτας. Αν βιώνετε πρωτόγνωρη καρδιακή δραστηριότητα, συμπληρώστε την φόρμα δίπλα στην πόρτα, αλλά μην μιλήσετε σε κανέναν για αυτό. Αυτό που νιώθετε είναι σαν μια ελεύθερη πτώση απο το πιο ψηλό κτήριο που μπορείτε να φανταστείτε, αλλά μην σας αγχώνει, όπου να 'ναι θα βρείτε έδαφος. Και τώρα ο καθένας πίσω, στις ζωές σας. 

Τότε κάποιος ενώ σηκωνόταν απο το κρεββάτι του με τον πιο βαρύ σκελετό που μπορεί να κουβαλήσει ένας άνθρωπος, ψιθύρισε στον εαυτό του: 

-Όλα είναι στιγμές. 


Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Παράλληλο Σύμπαν.

Σκέψου μια πόλη όπου κανείς δεν εύχεται να γυρίσει τον χρόνο πίσω. Μια πόλη όπου η κάθε στιγμή που περνά , περνά χωρίς κανείς να προσπαθεί να την κρατήσει λίγο παραπάνω. Αυτή η πόλη μοιάζει λοιπόν, σαν να μην έχει παρελθόν, μοιάζει να ασχολείται μονάχα με το μέλλον, που πολύ γρήγορα γίνεται παρόν και μετά στον επόμενο τόνο, παρελθόν για να ξεχαστεί και να αφεθεί πίσω. Σε αυτή την πόλη, οι άνθρωποι τρέχουν, τρέχουν να προλάβουν, ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι. Κανείς δεν λέει “μείνε” σε έναν όμορφο άνδρα, σε μια γοητευτική γυναίκα ή σε μια ηλιόλουστη Κυριακή. Σε αυτήν την πόλη ο χρόνος κυριαρχεί και τα χέρια κονταίνουν και οι λέξεις σωπαίνουν και τα μάτια κοιτάνε περισσότερο τα παπούτσια παρά τον ουρανό.
Και μαζί με μας σε αυτήν την πόλη, αν προσέξεις πολύ προσεκτικά πάνω απο τα κεφάλια μας πετάνε μικρές φωτίτσες. Τη νύχτα τις βλέπεις πιο εύκολα. Είναι όλα αυτά που αφήνουμε να περάσουν. Όλα μας τα όνειρα, όλα αυτά που δε λέμε, όλα αυτά που δεν έχουμε χρόνο και κουράγιο. Και κάπου μέσα μου, εύχομαι να υπάρχει αυτό το παράλληλο σύμπαν, κάποια σαν κι εμένα, με όλα αυτά τα "όχι" μου, τα "δεν" μου και τα "μη" να έχουν γίνει καταφάσεις. Αυτό μονάχα εύχομαι. 

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

Σπίρτα.

Όταν είμαι νευρική ανάβω σπίρτα. Το ένα μετά το άλλο. Πρώτα ανοίγω το κουτάκι σπρώχνοντας το εσωτερικό κομμάτι προς τα έξω. Έπειτα διαλέγω το σπίρτο μου, τυχαία. Κλείνω το κουτάκι, σπρώχνοντας το εσωτερικό κομμάτι προς τα μέσα. Παρατηρώ το σπίρτο μου. Ροζ στην άκρη του. Στο πρώτο τσαφ η φλόγα ξεκινά με μια αναπάντεχη έκρηξη, μεγάλη, και έπειτα περιορίζεται στον χώρο της. Εκείνη τη στιγμή, παίρνω μια βαθιά ανάσα - η φλόγα είναι η αναπνοή μου. Έπειτα η φλόγα ξεχύνεται ομοιόμορφα προς τα κάτω ,με μια μπλε ηλεκτρίκ πινελιά στην βάση της, στο ξύλινο σώμα του σπίρτου και εκείνο με τη σειρά του από ανοιχτό καφέ γίνεται ξαφνικά μαύρο και λίγο πριν μείνει έτσι για πάντα, κοκκινίζει -όμως όχι πάντα- σαν να θέλει να πει κάτι τελευταίο. Και όσο κατεβαίνει η φωτιά απειλεί σιγά σιγά τον δείκτη του δεξιού μου χεριού και τον αντίχειρα. Και νιώθω την θερμότητα να με πλησιάζει και τότε είναι που αρχίζω να ηρεμώ. Όταν αρχίζει το καμένο σπίρτο να παίρνει τυχαίες μορφές ταυτίζομαι. Τελικά ή σβήνει μονάχο του ή πια η φωτιά γλύφει τα δάχτυλά μου οπότε το σβήνω εγώ. Δεν θα με κερδίσει η φωτιά αυτή τη φορά. Αν η καρδιά μου δεν καταλαγιάσει από την μυρωδιά που αιωρείται πια στον αέρα, τότε ανάβω κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο. 

Είμαι στο τρίτο. Και σίγουρα θα ανάψω και τέταρτο, και πέμπτο. 

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Φούρλες σε ένα τετραγωνικό.

Και χόρευε και χόρευε και χόρευε και σταματημό δεν είχε. Και έλεγε πως δεν γίνεται να ακούει τη μουσική και να μη χορεύει. Και απαρνιόνταν τις αγκαλιές και συνέχιζε να στριφογυρνά. Χεράκια στον αέρα, ποδαράκια στον αέρα, κλειστά μάτια και όλα αυτά σε ένα σύμπαν με φώτα και κοστούμια και χιλιάδες μάτια να τη θαυμάζουν ή απλά ανάμεσα στον κόσμο στην αφάνεια, μόνο για κείνη - δεν έκανε κάποια διαφορά, συνέχισε να χορεύει. 
Έβγαινε απο μέσα της, όταν καθόταν,κάτι δε πήγαινε καλά, κόχλαζε η φωτιά στα σωθικά της και την έκανε να σηκωθεί πάλι και δεν την ένοιαζε που ο ιδρώτας μούσκευε τα μαλλιά και το φορεματάκι με τον φιόγκο. Εκεί, συνέχιζε στον λιγοστό χώρο να κάνει στροφές και να έχει κλειστά τα μάτια. 

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

Λεμονόκοσμος.

Παρατηρώ την λευκή κουρτίνα με τα κεντήματα να ανεμίζει. Δεν πιστεύω οτι φυσάει. Έξω οι δύο ξύλινες καρέκλες και το στρόγγυλο τραπέζι με το πλαστικό τραπεζομάντηλο με τα τριαντάφυλλα, νεκρή φύση παρέα με τις μαραμένες γλάστρες μου. Είναι σαν να τους δίνω μια ευκαιρία, μήπως ζει ακόμα κάτι εκεί μέσα και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να κάνει την εμφάνισή του μέσα απο το ξερό χώμα. Και οι κουρτίνες επιμένουν να χορεύουν και μαζί και ο καπνός μου τώρα. 
Υπάρχει αυτή η μεσημεριανή ησυχία που δεν γίνεται τίποτα,που το μόνο που ακούγεται απο έξω είναι κάτι ξεχασμένα αυτοκίνητα που περνούν και οι φωνές των μανάδων που φωνάζουν οτι το φαγητό είναι έτοιμο, που το τηλέφωνο δε χτυπά, που ούτε η ανάσα μου ακούγεται, που μέχρι και ο σκύλος είναι κάπου εξαφανισμένος και δεν λέει να σηκωθεί.
Οι γάτες των απέναντι κάνουν βόλτες στο μπαλκόνι. Πάλι θα χαθεί κάποια απο αυτές και θα βάζουν αγγελίες στις κολώνες της ΔΕΗ μήπως τις βρει κανείς. Ένα ρίσκο που πρέπει να πάρεις: γάτες και ανοιχτές μπαλκονόπορτες. Κλουβιά, πουλιά και ανοιχτά πορτάκια. Ελεύθερη βούληση - γιατί όχι;
Και νιώθω αυτή τη σταγόνα που διασχίζει τη πλάτη μου απο την κορυφή του κεφαλιού μέχρι τη μέση μου και κάπου εκεί χάνεται, και μετά την διαδέχεται μια άλλη, σε μια απόλυτα γραμμική πορεία - ή έτσι μου φαίνεται. Και είναι σαν να ανακυκλώνεται η ίδια σταγόνα.
Κάπου κρύφτηκε ο ήλιος και τα χρώματα έξω απο το παράθυρο έγιναν πιο ξεκάθαρα. Και αυτό το αναθεματισμένο κομμάτι δε λέει να βγει απο το κεφάλι μου. Να με ξαπλώσεις πάνω στο τραπέζι και να μου βάλεις λουλούδια στο στόμα και θα πούμε οτι είναι το δικό μας καλοκαιρινό ερωτικό πάρτι βασανιστηρίων... Απλά πράγματα. 

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Μικρού Μήκους.

Ένα χασμουρητό μέσα στο ασανσέρ. Η τελευταία ματιά πριν ξεκινήσει το τραίνο. Το αεράκι τον Αύγουστο. Η στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου και είσαι δίπλα της. Η ανάσα που παίρνεις πριν βουτήξεις το κεφάλι μέσα στο νερό. Η επιτάχυνση του αεροπλάνου πριν απογειωθεί. Η φούστα της όταν γυρνά τη πλάτη και φεύγει. Μια διακοπή ρεύματος ή μια ηλεκτροπληξία όταν αλλάζεις τη λάμπα στη κρεββατοκάμαρα. Μια μπουκιά απο καυτό φαγητό. Η πρώτη γουλιά καφέ το πρωί. Εκείνος ο μεσημεριανός ύπνος πριν απο το μάθημα. Τα μαλλιά μου - πριν ένα χρόνο. Το "Διαγραφή όλων; - Ναι". Το κουδούνι της πόρτας και το θυροτηλέφωνο. Εκείνη η στιγμή που σπάει μια χορδή. Το γύρισμα μιας σελίδας. Το άναμμα ενός κεριού ή ενός τσιγάρου. Το άσπρο σημαδάκι στη μουσούδα. Κάποιο σημάδι που έμεινε απο την ανεμοβλογιά. Μια αστραπή. Το κύμα που σκάει στην ακτή. Εκείνη η στιγμή λίγο πριν έρθει το λεωφορείο το ξημέρωμα. Το τσίμπημα ενός κουνουπιού. Τα βήματα όταν χορεύεις. Το "καλημέρα" και το "καληνύχτα" - όταν υπάρχουν. Οι εικόνες μέσα απο το αυτοκίνητο. Ένα αστέρι που πέφτει. Ο ήχος της βελόνας στην αρχή του δίσκου. Το κλειδί στην πόρτα. Καμιά φορά και η αναμονή. Πιο σπάνια η αγωνία. 
Και άλλα τόσα...
...όμως μόνο όσα περνούν. 

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Τοίχοι.

Αυτό που συμβαίνει με τα σπίτια είναι ότι ποτίζουν αναμνήσεις. Ακόμα και όταν αυτές μπορεί να μην είναι δικές σου. 
Και έπειτα όταν αδειάζουν, σαν υγρασία στους τοίχους κυλάνε οι εικόνες και τα λόγια. Και χωρίς να το θες, ίσως, το ξαναζείς. 


Προτιμώ τα σπίτια γεμάτα. Και τα παράθυρα ανοιχτά. 

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Finally, the universe is expanding.

Διασχίζω τους ήλιους με τα δάχτυλα,
απο την μια ωμοπλάτη στην άλλη,
και πάντα στέκομαι σε εκείνον τον αγαπημένο ήλιο, στο πλάι, στο στέρνο. 
Τις περισσότερες φορές αποκοιμιέμαι
και αιωρούμαι στο απόλυτο σκοτάδι, στην απόλυτη ησυχία, 
σε κάποιο κομμάτι του γαλαξία. 
Όταν ξαφνικά όλα είναι ανάσκελα.
Στιγμιαία βιώνω το τέλος, 
σαν να πηδώ απο έναν βατήρα,
πάλι πίσω στη γη.
Μυστήριο. 
Νόμοι που κανείς αλλού δεν τους υπακούει. 

Το σύμπαν διαστέλλεται και μεγαλώνει,
φουσκώνει σα μπαλόνι τριγύρω.
Το ίδιο και οι γαλαξίες.
Και όταν τα βαθουλώματα είναι δύο, 
και ταυτόχρονα όλα μπρούμυτα,
η απόδειξη ξαφνικά είναι απλή και ολοζώντανη.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Φτού και βγήκαμε (αντιεπίλογος).

Κι αν τα στείλουμε όλα στο διάολο 
θα 'ναι γιατί δεν θα μπορούμε άλλο να ερωτευόμαστε.
Θα 'ναι γιατί δεν θα μπορούμε να θυμηθούμε. 
Δεν θα 'ναι γιατί χάσαμε.
Μα θα 'ναι γιατί δεν μπήκαμε καν στη διαδικασία να παλέψουμε.

Αν κάποτε ξεχάσω απο ποιό γράμμα αρχίζει το όνομά σου,
τότε θα σωπάσω και θα σταθώ.
Μέχρι τότε όμως κινούμαι. 
Κινούμαι και ανασαίνω και λαχανιάζω. 
Και έχω συνέχεια κάτι να περιμένω. 

Όσο γελάς, τόσο σε φοβούνται.
Και αν γελάμε και οι δυό μαζί, είμαστε το δίχως άλλο ανίκητοι.