Όταν είμαι νευρική ανάβω σπίρτα. Το ένα μετά το άλλο. Πρώτα ανοίγω το κουτάκι σπρώχνοντας το εσωτερικό κομμάτι προς τα έξω. Έπειτα διαλέγω το σπίρτο μου, τυχαία. Κλείνω το κουτάκι, σπρώχνοντας το εσωτερικό κομμάτι προς τα μέσα. Παρατηρώ το σπίρτο μου. Ροζ στην άκρη του. Στο πρώτο τσαφ η φλόγα ξεκινά με μια αναπάντεχη έκρηξη, μεγάλη, και έπειτα περιορίζεται στον χώρο της. Εκείνη τη στιγμή, παίρνω μια βαθιά ανάσα - η φλόγα είναι η αναπνοή μου. Έπειτα η φλόγα ξεχύνεται ομοιόμορφα προς τα κάτω ,με μια μπλε ηλεκτρίκ πινελιά στην βάση της, στο ξύλινο σώμα του σπίρτου και εκείνο με τη σειρά του από ανοιχτό καφέ γίνεται ξαφνικά μαύρο και λίγο πριν μείνει έτσι για πάντα, κοκκινίζει -όμως όχι πάντα- σαν να θέλει να πει κάτι τελευταίο. Και όσο κατεβαίνει η φωτιά απειλεί σιγά σιγά τον δείκτη του δεξιού μου χεριού και τον αντίχειρα. Και νιώθω την θερμότητα να με πλησιάζει και τότε είναι που αρχίζω να ηρεμώ. Όταν αρχίζει το καμένο σπίρτο να παίρνει τυχαίες μορφές ταυτίζομαι. Τελικά ή σβήνει μονάχο του ή πια η φωτιά γλύφει τα δάχτυλά μου οπότε το σβήνω εγώ. Δεν θα με κερδίσει η φωτιά αυτή τη φορά. Αν η καρδιά μου δεν καταλαγιάσει από την μυρωδιά που αιωρείται πια στον αέρα, τότε ανάβω κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο.
Είμαι στο τρίτο. Και σίγουρα θα ανάψω και τέταρτο, και πέμπτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου