Εκείνα τα πρωινά που χορεύεις με τον σκύλο σου, τη σκούπα, τη σφουγγαρίστρα, στο πάτωμα, στις μύτες των ποδιών, και απλά θέλεις να είχες εκείνον τον υπέροχο τύπο για γείτονα που θα σου χτυπούσε το κουδούνι (αφού χτυπούσε πρώτα όλα τα υπόλοιπα γιατί δεν θα ήξερε ποιο είναι το δικό σου) δεν θα σου έλεγε τίποτα στο κατώφλι της πόρτας, απλά θα σε σήκωνε ψηλά στο κρεσέντο του κομματιού και θα χόρευε πλάι σου μέχρι να τελειώσει η λίστα, για να φύγει μετά αθόρυβα όπως ήρθε και να συνεχίσει τον καφέ του στο απέναντι μπαλκόνι.
Αυτά είναι πρωινά, μεταξύ μας τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου