Παράλληλο Σύμπαν.

Σκέψου μια πόλη όπου κανείς δεν εύχεται να γυρίσει τον χρόνο πίσω. Μια πόλη όπου η κάθε στιγμή που περνά , περνά χωρίς κανείς να προσπαθεί να την κρατήσει λίγο παραπάνω. Αυτή η πόλη μοιάζει λοιπόν, σαν να μην έχει παρελθόν, μοιάζει να ασχολείται μονάχα με το μέλλον, που πολύ γρήγορα γίνεται παρόν και μετά στον επόμενο τόνο, παρελθόν για να ξεχαστεί και να αφεθεί πίσω. Σε αυτή την πόλη, οι άνθρωποι τρέχουν, τρέχουν να προλάβουν, ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι. Κανείς δεν λέει “μείνε” σε έναν όμορφο άνδρα, σε μια γοητευτική γυναίκα ή σε μια ηλιόλουστη Κυριακή. Σε αυτήν την πόλη ο χρόνος κυριαρχεί και τα χέρια κονταίνουν και οι λέξεις σωπαίνουν και τα μάτια κοιτάνε περισσότερο τα παπούτσια παρά τον ουρανό.

Και μαζί με μας σε αυτήν την πόλη, αν προσέξεις πολύ προσεκτικά πάνω απο τα κεφάλια μας πετάνε μικρές φωτίτσες. Τη νύχτα τις βλέπεις πιο εύκολα. Είναι όλα αυτά που αφήνουμε να περάσουν. Όλα μας τα όνειρα, όλα αυτά που δε λέμε, όλα αυτά που δεν έχουμε χρόνο και κουράγιο. Και κάπου μέσα μου, εύχομαι να υπάρχει αυτό το παράλληλο σύμπαν, κάποια σαν κι εμένα, με όλα αυτά τα "όχι" μου, τα "δεν" μου και τα "μη" να έχουν γίνει καταφάσεις. Αυτό μονάχα εύχομαι.