Λούνα Παρκ.

Προχώρησε προς την χαμογελαστή ταμία πίσω απο το τζάμι, αγόρασε ένα εισιτήριο για εκείνη, η ταμίας της ευχήθηκε "καλή διασκέδαση" και εκείνη προχώρησε αργά προς την είσοδο. Μια μεγάλη πολύχρωμη - ακίνδυνη, ανέμελη είσοδος. Η μουσική γύρω έπαιζε λες και μιλούσε για κάθε τι που σκεφτόταν. Τη μια ήταν σαν να πατούσε πάνω σε κινούμενη άμμο, την άλλη σαν να έκανε πατινάζ πάνω σε πολύ λεπτό πάγο. Θα ήταν μέρος της εμπειρίας, σκέφτηκε. Κοιτούσε τριγύρω. Κιόσκια με σκοποβολή. Η τεράστια ρόδα. Το τρενάκι του Τρόμου. Τρενάκι μέσα σε νερό. Τρενάκι με ένα σωρό λούπες. Συγκρουόμενα αυτοκινητάκια. Ένα μεγάλο καράβι που πήγαινε πέρα δώθε. Εκείνο το άλλο, με τα καρεκλάκια που έφερνε γύρους πολύ γρήγορα στον αέρα, και που δεν ξέρει πως το λένε. Και μετά στο τέλος της σειράς, εκείνη η πλατφόρμα που ανεβαίνει πολύ ψηλά και έπειτα πέφτει με το βάρος της. 

Κόσμος πουθενά. Ήταν λες και βρισκόταν μόνη της. Όλα τα παιχνίδια του πάρκου λειτουργούσαν μόνα τους, χωρίς κανένα χειριστή. Αν ανέβαινε στις καρεκλίτσες και πήγαιναν πολύ γρήγορα και κάτι γινόταν και έφευγε κάποια βίδα και βρισκόταν στον αέρα και έσκαγε μετά κάπου με γδούπο;... Αν ανέβαινε στο τρενάκι με τις λούπες και δεν δένονταν καλά και έπεφτε στην πρώτη στροφή, στις ράγες; Αν μέσα στο τρενάκι του Τρόμου, υπήρχαν όντως φαντάσματα; 

Έμεινε εκεί, στη μέση. Με τη μουσική να παίζει δυνατά μες τ'αυτιά της: "There's something broken about this, but I might be hoping about this". Τίναξε πίσω τα μαλλιά της. Κοίταξε τα άσπρα της παπούτσια. Μετά πάλι κάτω δεξιά. Μετά ευθεία. Και μετά βήμα κι άλλο βήμα και βουτιά. Πρώτα θα ξεκινούσε με την Ρόδα και έπειτα θα ανέβαινε σε όλα τα υπόλοιπα.

Γιατί έτσι νιώθει όποτε είναι μαζί του. Σαν σε μια παρανοική βόλτα στο πιο πρωτόγνωρο και επικίνδυνο λούνα παρκ του κόσμου. Και το ξέρει κάθε φορά που κόβει εισιτήριο ότι δεν υπάρχει γυρισμός.