Ο Φάρος.

Κάθομαι εκεί στην άκρη. Μόνη. Στα βράχια. Και το φως του Φάρου παίζει πάνω απο το κεφάλι μου. Γυρνά γύρω-γύρω δίχως σταματημό, με τη σμαραγδένια του δέσμη και όσο περνά η ώρα νιώθω όλο και πιο ασφαλής. Ο αέρας μου παίρνει τα μαλλιά, μερικές σταγόνες θάλασσας καρφιτσώνονται στα μαλλιά μου, και άλλες πάλι ουρανού πέφτουν στο πρόσωπό μου. Κατά τα άλλα σκοτάδι. Μονάχα ο Φάρος. Μες το κεφάλι μου εκκωφαντικο το This will Destroy You παρέα με τα αστέρια. Για άλλους τα αστέρια είναι οδηγός, για άλλους χρήματα, για άλλους είναι ένα λουλούδι, αλλά πάντα στέκονται εκεί, και γελούν και περιμένουν.

Ανασαίνω αυτόν τον αέρα που μου λείπει όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Σκέφτομαι να τον κλείσω μέσα σε ένα μπουκαλάκι και να το δέσω στο λαιμό μου. Να σνιφάρω όταν μου λείπει το άρωμα του. 

Τώρα ας πούμε. 

Καθισμένη στο πάτωμα. Στο σαλόνι μου. Ο Φάρος πουθενά παρά μόνο μέσα μου. Να γυρνά, ενάντια στον χρόνο για πάντα. Για όσο. Πόσο είναι το για πάντα; Ε δε θα 'ναι; 

Όσο αντέχω. Τόσο.