"Το σπίτι που μεγάλωσα είναι κοντά στο αεροδρόμιο. Τα αεροπλάνα δίνουν και παίρνουν, όλες τις ώρες. Από μικρή με ενθουσίαζαν. Και ποτέ δεν θα σταματήσω να αναρωτιέμαι, ανεξάρτητα απο την κατεύθυνσή τους: πηγαίνουν ή έρχονται;... Και όποτε το μοιραζόμουν, με κοιτούσαν στραβά. Η ρετσινιά της κατά τόπους χαζής. Μέχρι που τυχαία το είπα σε σένα. Σε σένα που δεν σου αρέσει να φεύγουμε, σου αρέσει να πηγαίνουμε. Και σαν να κατάλαβες. Σαν να είναι η πιο απλή ερώτηση του κόσμου. Έκτοτε, όποτε βλέπω αεροπλάνο, ή ένα όμορφο δέντρο, σε σκέφτομαι. Είναι όμορφο να ξέρω ότι κάπου εκεί έξω ή εδώ μέσα, υπάρχουμε."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου