Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που σιγά σιγά τραβάς πίσω τα καλοκαιρινά και βγάζεις τα φθινοπωρινά. Χειμωνιάτικα στη δικιά μου περίπτωση, δεν έχουν και πολλές διαφορές. Και οι άνθρωποι αρχίζουν να τραβιούνται πίσω στα διαμερίσματά τους και δεν βγάζουν πια τις μπουγάδες στο μπαλκόνι να στεγνώσουν γιατί δεν ξέρεις πότε θα βρέξει... Και λυπάμαι για αυτό, κοιτώ τα άδεια από ρούχα μπαλκόνια και ταυτίζομαι με τα μπαλκόνια. Και συμμαζεύω την ντουλάπα που όλα τα ρούχα έχουν γίνει ένα κουβάρι γιατί τις τελευταίες φορές απλά τα πετούσα και μπλέκονταν το ένα με το άλλο. Και βρίσκω ρούχα που είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν, βρίσκω ρούχα άλλων, δώρα που έμειναν στη ντουλάπα και δεν βρήκαν το δρόμο για τον αποδέκτη τους, άδειες σακούλες με αποδείξεις μέσα που δε θυμάμαι σε τι αντιστοιχούν, ένα φλασάκι γιατί έτσι.. και από κει που ήταν όλα κουβαριασμένα και άτακτα έχουν πεταχτεί πάνω στο κρεββάτι απλωμένα σε στοίβες ανάλογα το τι είναι τι, και δεν ξέρεις τι να δώσεις τι να κρατήσεις, γιατί εκείνο το είχες φορέσει τότε που είχε γίνει αυτό, γιατί το άλλο μπορεί να μη σου αρέσει τόσο πολύ αλλά αρέσει σε εκείνον, ποιανού είναι αυτό το παπιγιόν;;;, α να το βιβλίο που έψαχνα!
Εμείς οι ακατάστατοι άνθρωποι μάλλον δεν μπορούμε να βάλουμε τάξη και στη ζωή μας. Και τώρα που νιώθω ότι η ντουλάπα έχει μια πιο λειτουργική διάθεση αμέσως μπορώ να δω τη μέρα μπροστά και τις επόμενες που έρχονται πιο καθαρά. Μέχρι πάλι να γίνει χάλια η ντουλάπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου