Εκεί γύρω στις εφτά το πρωί. Πέμπτη. Πολυμέρη. Μπροστά μου να φεύγει το λεωφορείο με το νούμερο πέντε. Δεύτερη φορά που το πρόσεχα. Η πρώτη ήταν τρεις μέρες νωρίτερα που ανέβηκα και εγώ. Ποδήλατο στα χέρια, περνάω το δρόμο απέναντι στο φυτώριο, και πάνω στο πεζοδρόμιο πετάλι. Κόβω στην Βλαχάβα δεξιά πάνω και μετά, ανέμελα, αρχίζω να σιγοτραγουδάω το "When you're smiling", μέχρι να βρω την Γαζή. Αριστερά. "...when you're laughin', oh when you're laughin'..." .. Και μετά πάλι αριστερά στην Νικοτσάρα. Η πόρτα της αυλής κλειδωμένη. Κάθομαι μερικές στιγμές απ'έξω. "The sun comes shinin' through..." .. Μήνυμα στο τηλέφωνο. "So stop your sighin', be happy again...".. Το μικρό κλειδάκι στην κλειδαριά της αυλής. "Keep on smilin' , 'cause when you're smilin'...".. Κοντοστέκομαι και ανασαίνω βαθιά. "The whole world smiles with you..."..
... και βάζω στοίχημα ότι έστω κάποια σωματίδια εκείνου του αέρα, εκείνου του πρωινού, εκείνης της Πέμπτης, υπάρχουν ακόμα μέσα στα πνευμόνια μου.
Ευτυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου