Διασχίζω τους ήλιους με τα δάχτυλα,
απο την μια ωμοπλάτη στην άλλη,
και πάντα στέκομαι σε εκείνον τον αγαπημένο ήλιο, στο πλάι, στο στέρνο.
Τις περισσότερες φορές αποκοιμιέμαι
και αιωρούμαι στο απόλυτο σκοτάδι, στην απόλυτη ησυχία,
σε κάποιο κομμάτι του γαλαξία.
Όταν ξαφνικά όλα είναι ανάσκελα.
Στιγμιαία βιώνω το τέλος,
σαν να πηδώ απο έναν βατήρα,
πάλι πίσω στη γη.
Μυστήριο.
Νόμοι που κανείς αλλού δεν τους υπακούει.
Το σύμπαν διαστέλλεται και μεγαλώνει,
φουσκώνει σα μπαλόνι τριγύρω.
Το ίδιο και οι γαλαξίες.
Και όταν τα βαθουλώματα είναι δύο,
και ταυτόχρονα όλα μπρούμυτα,
η απόδειξη ξαφνικά είναι απλή και ολοζώντανη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου