Χωρίς Τίτλο #4.

"Αγαπώ ένα αγόρι που αγαπά τον ουρανό και τα αστέρια και το φεγγάρι και τους πλανήτες και τα νεφελώματα και τις μαύρες τρύπες όσο τρομακτικές κι αν είναι και μιλάει με λέξεις καμιά φορά που δεν καταλαβαίνω. Είμαστε ατυχήματα έτοιμα να συμβούν. Ή σχεδόν έτοιμα. Και αν βρεθούμε δεν θα γυρίσουμε ξανά πίσω. Μένει να βρεθούμε. Και είναι πολλά τα χιλιόμετρα για να βρούμε το που μένει η ευτυχία. Και αν το ρωτούσα θα μου το 'λεγε σε έτη φωτός. Και θα μου φαινόταν ίσως πολύ. Μπορεί να μου φαινόταν και λίγο. Μετά θα λέγαμε 'καληνύχτα'. Και μες τον ύπνο του θα του έφερνα αστέρια και θα τα έριχνα για χάρη του, για να κάνει ευχές."

Κυριακή πρωί.

Χαμομήλι. Τσιγάρο. Ανοιχτά παράθυρα. Συννεφιά. Το σκυλί στο χαλί. Καναπές. Μουσική. Και παρόλα αυτά ησυχία. Και θόρυβος. Λέξεις. Που δεν θα πω. Που ούτε θα γράψω. Κι άλλο τσιγάρο. Ο παπαγάλος της από κάτω. Ένα αμάξι που κλειδώνει με τον χαρακτηριστικό ήχο - δύο φορές. Πάλι ησυχία. Οκλαδόν στον καναπέ. Γυμνά πατουσάκια. Κι άλλες λέξεις. Εικονικά σχέδια για ταξίδια. Αυθόρμητη παραγγελία βιβλίων με έκπτωση. Ρούχα (ακόμα) από τη βαλίτσα.  Φθινόπωρο. Ή μήπως μικρός χειμώνας; Καλημέρες να αιωρούνται. Όπως κι ένα σωρό άλλα πράγματα... 

Το κλικ κλικ από τα πλήκτρα του υπολογιστή. Πουλιά από τα απέναντι δέντρα. Η μυρωδιά από τους δίσκους. Η μυρωδιά από τα βιβλία. Χαραμάδες ήλιου στο μπαλκόνι! Κάποιος μιλάει στο τηλέφωνο. Και κάποιος άλλος πουλάει γαρδένιες και βασιλικό από το Πήλιο. 

Για πάντα.

Μέχρι να σταματήσει ο Κύκνος Χ-1 να εκπέμπει ακτίνες χι, μέχρι να σβήσουν όλες οι λάμπες από τα κεφάλια των ψαριών στην άβυσσο, μέχρι να γίνουν όλες οι σουρικάτες λαχανί, μέχρι να σταματήσει η μουσική, μέχρι να σταματήσουν να μας αρέσουν τα μπέργκερ, μέχρι να πάψει να κυλά η ζωή πιο ευχάριστα με τους Μπήτλς, μέχρι να καταργηθεί η βαρύτητα στη γη, μέχρι να βρεθούν παραπάνω υποβρύχια στον ουρανό από ότι αεροπλάνα στο βυθό, μέχρι να πάψω να κοιμάμαι στις ταινίες, μέχρι να ξενερώσεις με τις μάχες με φωτόσπαθα....

...αυτό είναι το για πάντα. 

Μπουγάδες, ντουλάπες και φθινοπωρινή κολλεξιόν.

Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που σιγά σιγά τραβάς πίσω τα καλοκαιρινά και βγάζεις τα φθινοπωρινά. Χειμωνιάτικα στη δικιά μου περίπτωση, δεν έχουν και πολλές διαφορές. Και οι άνθρωποι αρχίζουν να τραβιούνται πίσω στα διαμερίσματά τους και δεν βγάζουν πια τις μπουγάδες στο μπαλκόνι να στεγνώσουν γιατί δεν ξέρεις πότε θα βρέξει... Και λυπάμαι για αυτό, κοιτώ τα άδεια από ρούχα μπαλκόνια και ταυτίζομαι με τα μπαλκόνια. Και συμμαζεύω την ντουλάπα που όλα τα ρούχα έχουν γίνει ένα κουβάρι γιατί τις τελευταίες φορές απλά τα πετούσα και μπλέκονταν το ένα με το άλλο. Και βρίσκω ρούχα που είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν, βρίσκω ρούχα άλλων, δώρα που έμειναν στη ντουλάπα και δεν βρήκαν το δρόμο για τον αποδέκτη τους, άδειες σακούλες με αποδείξεις μέσα που δε θυμάμαι σε τι αντιστοιχούν, ένα φλασάκι γιατί έτσι.. και από κει που ήταν όλα κουβαριασμένα και άτακτα έχουν πεταχτεί πάνω στο κρεββάτι απλωμένα σε στοίβες ανάλογα το τι είναι τι, και δεν ξέρεις τι να δώσεις τι να κρατήσεις, γιατί εκείνο το είχες φορέσει τότε που είχε γίνει αυτό, γιατί το άλλο μπορεί να μη σου αρέσει τόσο πολύ αλλά αρέσει σε εκείνον, ποιανού είναι αυτό το παπιγιόν;;;, α να το βιβλίο που έψαχνα!

Εμείς οι ακατάστατοι άνθρωποι μάλλον δεν μπορούμε να βάλουμε τάξη και στη ζωή μας. Και τώρα που νιώθω ότι η ντουλάπα έχει μια πιο λειτουργική διάθεση αμέσως μπορώ να δω τη μέρα μπροστά και τις επόμενες που έρχονται πιο καθαρά. Μέχρι πάλι να γίνει χάλια η ντουλάπα.