Φοντανιέρα.

- Είσαι ερωτευμένος; 

- Μπορεί να είμαι απλά τρελός.

- Και πώς κανείς καταλαβαίνει τη διαφορά;

- Όταν μέσα σε χιλιάδες ταυτόχρονες φωνές μπορείς να ξεχωρίσεις πεντακάθαρα εκείνη τη μία φωνή, ακόμα κι αν μιλά ψιθυριστά.

- Τότε είναι τι;

- Έρωτας.

- Άρα είμαι ερωτευμένη.

- Σίγουρα όχι τρελή;

- Ερωτευμένη σου λέω. 

- Με πόσους ανθρώπους μπορεί να είναι κάποιος ερωτευμένος ταυτόχρονα;

- Με έναν. Δεν είναι φοντανιέρα ο έρωτας να τον ανοίγεις και να μοιράζεις φοντάν δεξιά κι αριστερά όπως θα έκανες ας πούμε.... για την γιορτή σου.

- Τότε μάλλον είσαι τρελή.

- Τώρα που το ξανασκέφτομαι, κατά τόπους είναι το ίδιο πράγμα. Ας είναι.

Κλεμεντίνες.

Τα δάχτυλά μου, τα μαλλιά μου, τα φιλιά μου, το σαλόνι, το τασάκι, οι σκέψεις μου, ίσως εσύ, ο σκύλος μου, τα δάκρυά μου αν και όποτε, η φωνή μου, οι ήχοι από τον δρόμο,τα ρούχα μου, η μουσική από το πικάπ, μυρίζουν όλα κλεμεντίνες. Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου. Λατρεύω αυτήν την εποχή του χρόνου.

Φλάσμπακ.

Εκεί γύρω στις εφτά το πρωί. Πέμπτη. Πολυμέρη. Μπροστά μου να φεύγει το λεωφορείο με το νούμερο πέντε. Δεύτερη φορά που το πρόσεχα. Η πρώτη ήταν τρεις μέρες νωρίτερα που ανέβηκα και εγώ. Ποδήλατο στα χέρια, περνάω το δρόμο απέναντι στο φυτώριο, και πάνω στο πεζοδρόμιο πετάλι. Κόβω στην Βλαχάβα δεξιά πάνω και μετά, ανέμελα, αρχίζω να σιγοτραγουδάω το "When you're smiling", μέχρι να βρω την Γαζή. Αριστερά. "...when you're laughin', oh when you're laughin'..." .. Και μετά πάλι αριστερά στην Νικοτσάρα. Η πόρτα της αυλής κλειδωμένη. Κάθομαι μερικές στιγμές απ'έξω. "The sun comes shinin' through..." .. Μήνυμα στο τηλέφωνο. "So stop your sighin', be happy again...".. Το μικρό κλειδάκι στην κλειδαριά της αυλής. "Keep on smilin' , 'cause when you're smilin'...".. Κοντοστέκομαι και ανασαίνω βαθιά. "The whole world smiles with you..."..

... και βάζω στοίχημα ότι έστω κάποια σωματίδια εκείνου του αέρα, εκείνου του πρωινού, εκείνης της Πέμπτης, υπάρχουν ακόμα μέσα στα πνευμόνια μου.

Ευτυχώς.