Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Μικρού Μήκους.

Ένα χασμουρητό μέσα στο ασανσέρ. Η τελευταία ματιά πριν ξεκινήσει το τραίνο. Το αεράκι τον Αύγουστο. Η στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου και είσαι δίπλα της. Η ανάσα που παίρνεις πριν βουτήξεις το κεφάλι μέσα στο νερό. Η επιτάχυνση του αεροπλάνου πριν απογειωθεί. Η φούστα της όταν γυρνά τη πλάτη και φεύγει. Μια διακοπή ρεύματος ή μια ηλεκτροπληξία όταν αλλάζεις τη λάμπα στη κρεββατοκάμαρα. Μια μπουκιά απο καυτό φαγητό. Η πρώτη γουλιά καφέ το πρωί. Εκείνος ο μεσημεριανός ύπνος πριν απο το μάθημα. Τα μαλλιά μου - πριν ένα χρόνο. Το "Διαγραφή όλων; - Ναι". Το κουδούνι της πόρτας και το θυροτηλέφωνο. Εκείνη η στιγμή που σπάει μια χορδή. Το γύρισμα μιας σελίδας. Το άναμμα ενός κεριού ή ενός τσιγάρου. Το άσπρο σημαδάκι στη μουσούδα. Κάποιο σημάδι που έμεινε απο την ανεμοβλογιά. Μια αστραπή. Το κύμα που σκάει στην ακτή. Εκείνη η στιγμή λίγο πριν έρθει το λεωφορείο το ξημέρωμα. Το τσίμπημα ενός κουνουπιού. Τα βήματα όταν χορεύεις. Το "καλημέρα" και το "καληνύχτα" - όταν υπάρχουν. Οι εικόνες μέσα απο το αυτοκίνητο. Ένα αστέρι που πέφτει. Ο ήχος της βελόνας στην αρχή του δίσκου. Το κλειδί στην πόρτα. Καμιά φορά και η αναμονή. Πιο σπάνια η αγωνία. 
Και άλλα τόσα...
...όμως μόνο όσα περνούν. 

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Τοίχοι.

Αυτό που συμβαίνει με τα σπίτια είναι ότι ποτίζουν αναμνήσεις. Ακόμα και όταν αυτές μπορεί να μην είναι δικές σου. 
Και έπειτα όταν αδειάζουν, σαν υγρασία στους τοίχους κυλάνε οι εικόνες και τα λόγια. Και χωρίς να το θες, ίσως, το ξαναζείς. 


Προτιμώ τα σπίτια γεμάτα. Και τα παράθυρα ανοιχτά. 

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Finally, the universe is expanding.

Διασχίζω τους ήλιους με τα δάχτυλα,
απο την μια ωμοπλάτη στην άλλη,
και πάντα στέκομαι σε εκείνον τον αγαπημένο ήλιο, στο πλάι, στο στέρνο. 
Τις περισσότερες φορές αποκοιμιέμαι
και αιωρούμαι στο απόλυτο σκοτάδι, στην απόλυτη ησυχία, 
σε κάποιο κομμάτι του γαλαξία. 
Όταν ξαφνικά όλα είναι ανάσκελα.
Στιγμιαία βιώνω το τέλος, 
σαν να πηδώ απο έναν βατήρα,
πάλι πίσω στη γη.
Μυστήριο. 
Νόμοι που κανείς αλλού δεν τους υπακούει. 

Το σύμπαν διαστέλλεται και μεγαλώνει,
φουσκώνει σα μπαλόνι τριγύρω.
Το ίδιο και οι γαλαξίες.
Και όταν τα βαθουλώματα είναι δύο, 
και ταυτόχρονα όλα μπρούμυτα,
η απόδειξη ξαφνικά είναι απλή και ολοζώντανη.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Φτού και βγήκαμε (αντιεπίλογος).

Κι αν τα στείλουμε όλα στο διάολο 
θα 'ναι γιατί δεν θα μπορούμε άλλο να ερωτευόμαστε.
Θα 'ναι γιατί δεν θα μπορούμε να θυμηθούμε. 
Δεν θα 'ναι γιατί χάσαμε.
Μα θα 'ναι γιατί δεν μπήκαμε καν στη διαδικασία να παλέψουμε.

Αν κάποτε ξεχάσω απο ποιό γράμμα αρχίζει το όνομά σου,
τότε θα σωπάσω και θα σταθώ.
Μέχρι τότε όμως κινούμαι. 
Κινούμαι και ανασαίνω και λαχανιάζω. 
Και έχω συνέχεια κάτι να περιμένω. 

Όσο γελάς, τόσο σε φοβούνται.
Και αν γελάμε και οι δυό μαζί, είμαστε το δίχως άλλο ανίκητοι.